martes, mayo 03, 2005

Ooooh, soñei hoxe unha cousa divertidisima e mais rara ca puñeta. De cando en vez teño soños con zombis, pero o de hoxe fou emocionante e surrealista.

O comezo era parecido ó de Amanecer de los muertos, pero non sei como eu xa estaba cun grupo. E había cidade e fraga. Os zombis eran parvos, pero había que tratar de que non te trabaran.
Resulta que no meu grupo habia un rapaz alto e guapeton, e eu para ligalo (jaja) tiña que ser valente.
Os zombis estaban por todas partes. Había casas sen paredes, porque as romperan (??). Había unha cunha rapaza chorando porque o pai fora á fraga e non voltara, e tiña medo. Enton eu co rapaz guapetón ía polo pai e animabamos á rapaza.
Había un bar e todo (cun deseño dun bar do Deus Ex 2), dun señor ex-combatinte que non cria nesas parvadas. A muller tiña tupper wares cheos de leituga alí no bar. Eu pensaba que o dos zombis era un castigo pola xente asi, que ata nas desgracias queria gañar diñeiro.

Pois no grupo que atopara eu, había un hippy que parecía Xesucristo e que nos guiaba. Metiamonos por un buratiño nunha parede e apareciamos nun sumidoiro cheo de zombis. Pero como eran lentos, zafabamonos e correndo correndo chegábamos a unha especie de dimension paralela que non era outra que Limbhad, un sitio dun libro de Laura Gallego (Memorias de Idhún). E alí non había zombis, estabamos a salvo. Pero tiñamos que salvar á xente! E sair de ali implicaba pasar entre os zombis. Pero eu era moi valente, e alá iamos o guapeton e mais eu.
Foi moi bonito, porque era alto e cachas e me collia así polas ombreiras e preguntaba se estaba leda. Jaja, isto ven dun libro cursi que estiven a ler antes de durmir. E a min pareciame perfecto, porque estabamos salvando á xente e nós mesmos estabamos seguros en Limbhad.
Logo soou o espertador.

Foi rarisimo! O mais curioso é que me lembre de case todo. Encantoume, quero soñar a continuación esta noite.
------
Oooh! Hoy soñé una cosa divertidísima y más rara que la puñeta. De vez en cuando tengo sueños con zombis, pero el de hoy fue emocionante y surrealista.

El principio era parecido al de Amanecer de los muertos, pero no se cómo, yo ya estaba con un grupo. Y había ciudad y bosque. Los zombis eran tontos, pero había que tratar de que no te mordiesen.
Resulta que en mi grupo había un chico alto y guapeton, y yo para ligarmelo (jaja) tenía que ser valiente.

Los zombis estaban por todas partes. Había casas sin paredes, porque las habían roto (??).
Había una chica llorando porque su padre había ido al bosque y no habia vuelto, y tenía miedo. Entonces, yo con el chico guapetón iba a por el padre y animabamos a la chica.
Había un bar y todo (con un diseño de un bar del Deus Ex 2), de un señor ex-combatiente que no creía en esas chorradas. La mujer tenía tupper wares llenos de lechugas allí en el bar. Yo pensaba que lo de los zombis era un castigo por la gente asi, que hasta en las desgracias quería ganar dinero.

Pues en el grupo que yo había encontrado, había un hippy que parecia Jesucristo y que nos guiaba. Nos metiamos por un agujerito en una pared y apareciamos en una alcantarilla llena de zombis. Pero como eran lentos, nos zafabamos y corriendo corriendo llegabamos a una especie de dimension paralela que no era otra que Limbhad, un sitio de un libro de Laura Gallego (Memorias de Idhun). Y alli no había zombis, estabamos a salvo. Pero teniamos que salvar a la gente! E salir de alli implicaba pasar entre los zombis. Pero yo era muy valiente, y allá ibamos el guapeton y yo.

Fue muy bonito, porque era alto y cachas y me cogia asi por los hombros y preguntaba si estaba contenta. Jaja, esto viene de un libro cursi que estuve leyendo antes de dormir. Y a mi me parecia perfecto, porque estabamos salvando a la gente y nosotros mismos estabamos seguros en Limbhad.
Luego sonó el despertador.

Fue rarisimo! Lo mas curioso es que me acuerde de casi todo. Me encantó, quiero soñar la continuacion esta noche.