martes, mayo 03, 2005

Hai dias nos que escribo moitisimo e dias nos que non escribo nada.
Sáeme. De cativa escribía moito, pero fun perdendo a continuidade e facendome mais pechada de cara para fora. E agora estou pechada ata para escribir.
Gustame tomar as palabras dos demais, sobre todo as letras das cancións ou as poesías. Leo e releo a Bécquer e non canso. Escoito mil e unha veces a mesma cancion e a letra de cada vez dime algo novo.
Quizais porque son tan pechada o gardo todo dentro e preciso que saia. E cando fago meus os pensamentos dos demais sinto coma se o sangue fose a mil por hora. Pero tan pronto como se atopa coa soidade, volta á súa velocidade normal.
Preciso un medio de expresión que alguén oia. O CCNA gustame, pero o violin faciame acougar. Facer que a respiracion coincida co paso do arco, sentir o vibrar das cordas...
-----
Hay días en los que escribo muchísimo y días en los que no escribo nada.
Me sale. De pequeña escribia mucho, pero fui perdiendo la continuidad y haciendome más cerrada de cara para fuera. Y ahora estoy cerrada hasta para escribir.
Me gusta tomar las palabras de los demás, sobre todo las letras de las canciones o las poesias. Leo y releo a Bécquer y no me canso. Escucho mil y una veces la misma canción y la letra cada vez me dice algo nuevo.
Quizas porque soy tancerrada lo guardo todo dentro y necesito que salga. Y cuando hago mios los pensamientos de los demas, siento como si la sangre fuese a mil por hora. Pero tan pronto como se encuentra con la soledad, vuelve a su velocidad normal.
Necesito un medio de expresion que alguien escuche. El CCNA me gusta, pero el violin hacia que me calmase. Hacer que la respiracion coincida con el paso del arco, sentir el vibrar de las cuerdas...