Gústame que me chamen de súpeto para ir a algures a tomar algo. E claro, cada un anda con quen lle da a gana, pero gustaríame que tamén se tivesen lembrado de min.
Pero quen sabe, se cadra non caín ben e a xente disimula. Por iso me gustan as persoas que van de fronte, xa sabes o que podes esperar delas.
Vai ser iso, non caín ben. Supoño que é normal, pero dame rabia sentir ledicia cando vexo a xente para a que sei que non son mais importante que un paquete de pipas.
Ollo, non quero que soe pretencioso, supoño que os dous anos que pasei metida na casa sen ter con quen sair fixeron que valorase ás persoas e as elevase a un sitio onde non o merecen. E non o digo con aire victimista, pero é así.
E claro, non chamaron.
Bah, paranoias.