Hoxe foi un dia Malo. Malísimo.
Ainda que sei que mañá vai ser mellor pouco a pouco vou perdendo o optimismo. Obrigueime a min mesma a ser optimista e cada día custa mais.
Supoño que é o habitual.
Cando era mais cativa e facia o COU agarrei unha depre notable polo da miña avoa. Chegaba a casa para meterme na cama e durmir, porque durmindo era como mais feliz estaba.
Agora vaime todo mais ou menos ben, pero empezo outra vez con esa dinamica. E sei que non é boa, pero ando desganada. Nin sequera me atrevo a face-las visitas da Cruz Vermella.
Todo pasa co tempo, seino.
E isto me lembra a unha letra de cancion que escribiu un forista de MeriStation (SD chamabase) hai un tempo.

Pisando a fondo el reloj

He adelantado varias horas
todos los relojes
y he arrancado diez hojas
al calendario.

"Duplicamos todo tipo de llaves"
pone.

He llenado el suelo
de pelusas
y he colgado una araña
en cada esquina.

He amontonado platos
en el fregadero
y he conseguido
un convincente olor a cerrado
en toda la casa.

He dejado la nevera
abierta toda la tarde
para adelantar
las fechas de caducidad.

Me he fumado dos cartones
casi sin tragarme el humo
y he mezclado los ceniceros
entre una montaña
de cascos de cerveza.

Me he dejado una sombra
de barba
y he pintado de blanco
mis sienes.

Pero como me temía
se equivocaba el que me dijo
que el paso del tiempo

me haría olvidarte.

16-4-98/16:03

Rematei de ler Monster. É impresionante! Pero sempre hai un pero, e eu non vou dicir nin mu. Unha boa serie, sen dubida. E 20th Century Boys, do mesmo autor, vai camiño de ser tamén unha obra mestra.
En fin.