Hai un tempo falei dun rapaz que marchou. Ata agora non quixen falar moito con el, levamonos moi ben e eu escollin estar co meu mozo. Pero a cousa cambiou.
Sen embargo seguimos levandonos igual de ben. Seria unha magoa que unha amizade asi se perdera.
Cada vez que me fai rir, cada vez que adiviño o que me vai dicir, ou cando me di que vaia a Irlanda, preguntome se faria ben. A dubida desaparece ó cabo duns segundos, estou moi leda co meu mociño. Sen embargo non vou deixar de querer a este rapaz. Pero a querelo de forma diferente, como un amigo que é. Vou agochar o outro tipo de amor mooooi profundamente e só deixarei que saia ese, o de bo amigo :)