Namorei de novo.
Namoreime de Santiago.
Esta fin de semana fun ata alí cun amigo a ver a uns rapaces que coñeciamos. Baixamos do coche na Rúa de San Pedro e fomos achegandonos ata a Praza do Obradoiro.
Agora a Praza de España e a Cidade vella da Coruña parecenme pouca cousa. Quero ir por esta cidade cos ollos pechados para que non se me esquenza a fermosura e a meiguería de Santiago.
É un exemplo de cómo se pode ser galego, de cómo se poden conservar as tradicións, a forma de ser, todo o que sempre fomos, e á vez que todo isto se pode ser cidadano do mundo, acoller as demais culturas e recibir cos brazos abertos a todo aquel que veña de visita ou quen sabe se a vivir...
Foron unhas poucas horas nada mais, pero voltarei, xa o creo!

Santiago queda lonxe do meu traballo. Foi o mais terrible que pasou esta fin de semana. Darme de conta de que non a vou voltar bicar ata quen sabe cando.
Pero se eu agardei por ela todos estes anos, ben que pode ela agardar uns diíñas mais por min.

Hoxe sintome lirica. Teño unha morea de traballo, de súpeto os meus xefes volveronse preguiceiros. E estou aqui e alá á vez. ¿Será Irlanda a metade de perfecta que Santiago? Teño ganas de viaxar e de ver, agora que podo. Agora que realmente parece que teño 21 anos, que podo desfrutar da miña liberdade relativa e do meu diñeiro.

Se isto é a vida, benvida sexa.