Vendéronlle os bois,
vendérolle as vacas,
o pote do caldo
i a manta da cama

Vendéronlle o carro
i as leiras que tiña;
deixárono soio
ca roupa vestida.

”Maria, eu sou mozo,
pedir non me é dado;
eu vou pelo mundo
pra ver de ganado.

Galicia esta probe,
iá Habana me vou...
Adiós, adiós, prendas
do meu corazón
----
Esa indecisa inquietude,
cando me ves, bardo amigo,
suidades son dunha patria
que un día a alma perdío;
son misteriosas lembranzas
do desterrado aflixido,
que se acorda da súa terra,
en terra allea cautivo,
e quer volver outra vez
ós patrios eidos amigos.