martes, julio 19, 2005

Que cousas... Atopei o meu diario de cando era mais nova. Que vergoña allea.
Hai que ver como cambiamos, e menos mal que o facemos!
Resulta que o meu diario chamabase Alejandro. Ai carallo!

12-2-98 (14 anos tiña, está escrito exactamente igual que no diario)
Querido Alejandro:
Estoy en cama con fiebre. Mañana hay examen de Genetica, pero no podre ir.
Etoy enamorada de Jaime (jaja, e eu o cria de verdade...). Es un niño del conservatorio.
Estaba yo escribiendo en el libro de Gallego: Jaime Díaz.. y aparecio él.
Subió y luego volvió a bajar. Despues me encontré a María y la acompañé y allí estaba él. Y yo diciendo maravillas de él. ¡Que cachada!

En fin. Realmente medramos, vaia se medramos! E a min nesta epoca as cousas que escribia parecianme importantisimas. Supoño que tería que ser celosa con estas cousas, pero vexoas tan tan alleas que non son capaz.
Joder, que cousas escribia:
"El amanecer sonrió
la aurora se escurría entre tus dedos
el sol resbalaba entre las nubes.
El cielo recuperaba su color"

Huuuy, hai mais!

"La bruma sigue aquí
¿es que aún no te has ido?
No puedo estar sin ti
¡y no puedo estar contigo!"

Jaja, un Nobel de poesía como minimo. Canto choveu dende enton e de cantas cousas me dou conta.