Traballo, traballo e traballo...
Non paro. Chego a casa derreada.
Pero é algo bó. A web na que traballo medra, expandímonos a América Latina e posiblemente a Portugal. Síntome importante e leda, porque sei que son unha peza importante da empresa. Non é coma en Atento, ou en Sykes, ou nesas empresas nas que estiven.
Por iso estou leda, porque por unha banda penso "que va, só son unha empregada máis" e pola outra vexo que o meu posto é o equivalente a un xefe noutras empresas, se entrase alguén novo na empresa eu sería a súa superior. Algo así coma un ascenso. É raro, porque sigo sendo eu, sigo sendo a que collia chamadas no servicio técnico de telefónica, e sen embargo agora estou aqui, tendo reunións, tomando decisións.
Non sei como explicalo, é realmente raro. E non o podo crer.
Así que seguirei traballando mais que agora para que a web siga a medrar. Pouco a pouco os meus xefes vanme dando máis responsabilidades, e e sigo cumplindo anos. E penso en cando era becaria e vía ós meus xefes de por entón, ou cando tiven o meu primeiro traballo serio. E son eu agora a que está nese posto.
Gustaríame moitísimo ter visión de futuro e ser ambiciosa, porque podería ir máis aló. Sen embargo, sigo sendo eu. Non pode ser, e está ben asi :)