Hai uns dis escribin que non tiña a quen chamar. E si que tiña.
Ela apareceu no medio das bagoas e fixose cargo de todo. Non fixo preguntas, case non falou. Limitouse a facerme compaña e a deitarse ó meu carón para que non durmise soa. Trouxome auga e unha pastilla, e uns trapos humidos para a dor de cabeza.
Non fun xusta con ela dicindo que non tiña a ninguen, e non se imaxina canto lle agradezo o de hoxe á noite.
Gracias Iria.