Hai un par de días achegueime ata o meu violín e abrin a funda.
Ten unha funda marrón algo fea, a asa para levalo ás costas rompeu.
Pero o violín é escuro, ben bonito.
Por pura morriña collín o arco, tenseino, e descubrin que ainda o agarraba ben, que seguia tendo forza no maimiño.
Por pasar o rato afinei o violín. Novo descubrimento: o arco pasaba recto, o brazo do arco subía e baixaba ben, a os dedos case caían no punto xusto das notas.
E de súpeto pasou pola miña cabeza unha cancion, creo que de Bach, que tocaba moito cando estudiaba. ¿Por que non intentalo?
As notas foron saíndo da miña cabeza tras moitos anos, era curioso como as lembraba unha a unha.
Claro que soaba desafinado, pero polo menos distinguíase un pouco o que tentaba tocar. Así que toquei unha vez, e outra, e outra, para que saíse mellor. Realmente para levar tantos anos sen poñerlle as mans enriba, sorprendeume lembrar tantas cousas.
A miña nai interrompeume preguntando que era ese ruido :D

Se en tantos anos non esquencin o violin de todo, ¿por que non continuar con el?
Non sei se lle pasa a todo o mundo que toca. Encantame a música, e poder interpretala da unha sensacion polo corpo tremenda. Como de euforia unha vez que rematas, ou de tristura se a cancion é triste. Tocar sentoume ben, relaxoume. Non todo está perdido.
Quizais sexa o que preciso.
Violín, aí vou! Que trema Alasdair Fraser, jajajajaja!