Onte fun ver Memorias de una geisha. Lin o libro hai uns anos, despois lin Vida de una geisha, de Mineko Iwasaki. E logo Geisha, de Liza Dalby, jaja. Gústame e admiro o mundo das geishas e en xeral o xaponés.
Non adoito a ter a mesma opinion que os criticos de cine, e nesta peli pasame o mesmo.
Memorias de una geisha é a adaptación ó cine dun libro do mesmo nome, de Arthur Golden.
O libro non é nada do outro mundo, pero deixase ler e en ocasións resulta bastante emocionante.
Pareceume unha adaptación xenial. Aínda que hai partes que botei en falta, entendo que nunha pelicula non cabe un libro, e escolleron con tino o que contar.
Os críticos falan dun Xapón idealizado, de pederastia (!!), de historias de amor. E coido que eses criticos non leron o libro no que está baseada a pelicula.
A maioría desas criticas negativas falan do libro. Din que hai unha parte que pasa coma se nada, unha epoca que marcou a Xapón dun xeito moi duro (non quero contar moito para non fastidiar a peli ós que a vaian ver), pero é que no libro, esa parte é asi! Agradezo que non inventaran nada, que non fixeran como coa Historia Interminable e que mantiveran a maxia do libro.
Iso sí, Hatsumono, a mala da peli, non é tan cinica e sadica coma no libro nin de coña. Creo que son complementarios e que fixeron un bó traballo.
O grande erro que eu lle vexo, é empregar actores chineses. É algo artificioso, coma se unha rusa interpretase a Pocahontas, jaja. Pero os actores fan un traballo estupendo.
En fin, gustoume moito.
Dicía un critico que vaia historia de amor na que a geisha era tratada coma mercadoría polo seu namorado (facendo unha critica negativa do argumento). Realmente a cultura xaponesa é diferente á nosa, e quen vaia ver unha peli pensando que alí unha muller ten a mesma posición que aquí, pois que queredes que vos diga... Non é precisamente un erro da pelicula, senon do espectador.