Participei nun concurso. TRas moitisimos anos sen escribir, saiume algo entre infantil e pasable, e decidin probar sorte.
As regras eran que tiña que ter menos de 200 palabras e que tiña que conter as palabras "hijos del dragon" (o concurso é en castelan).
Como os que o fan non son descoñecidos, importoume menos enviarlles o que escribira. E bueno, vouno poñer aqui, traducido. Non estou orgullosa, pero penso que todo ten un comezo.

Mamimi ve a Susumu achegarse a ela e a Kei. É tan guapo, tan alto, tan tranquilo. Os seus ollos hoxe relucen cunha estraña cor avermellada.
O ceo está nublado, sombrío. E os ollos...
A súa última mirada é para Kei, o irmán de Susumu. Cando quere darse conta, eses ollos vermellos están demasiado preto. Uns dentes brillan, implacables, desgarradores, ansiosos.

Susumu límpase os restos de sangue da súa fermosa boca. Mamimi agora é máis súa que nunca, e el séntese máis só que ninguén.

- O noso pai está débil. Sabes que é necesario un sacrificio cada douscentos anos. É o noso pai, Susumu. Meréceo. - besbesella Kei.

Lenta e silenciosamente, os fillos do dragón recuperan a súa verdadeira forma e emprenden o voo cara á guarida do seu pai, portando os restos de Mamimi.
El vivirá grazas a eles.
Sangue do seu sangue, lume do seu lume.