Tiña ganas de contar cousas. Das decisions que tomei. Pero hoxe sintome tan ben... Dame medo perder esta sensacion se o conto.
Mañá danme as probas da portada que fixen para o libro na imprenta. E non teño medo, porque se sairon mal, poderei melloralo.
Por primeira vez en todos estes meses, son capaz de pensar coma pensaba antes. Se algo non sae ben, hai que intentalo de novo.
Por iso me sinto asi. Teño ganas de esforzarme outra vez, de pelexar para que me saian as cousas como é debido. Quizais por fin o meu cerebro xa non se sinte mal.
Son feliz só de pensar que teño a tarde para ver anime e ler os libros que mais me gustan de Enid Blyton. Por fin o podo dicir, son feliz coas pequenas cousas, coma o era antes.
Oxalá que dure. Ten que durar! Sintome como a María de verdade, xa era hora.

En Maio termino de paga-lo prestamo que pedin para viaxar a Irlanda. E terei o meu soldo para min!
Poderei por fin mirar un pisiño na rúa da Torre, ou en Orillamar. E deixarei este barrio-dormitorio no que vivo, no que nunca hai ninguen paseando. E a miña casa estara aberta a quen queira vir, terei unha habitacion só para os libros onde poñerei a mecedora que tiña a miña avoa. E ali estarei quentiña lendo, en tardes coma as de hoxe.