martes, mayo 31, 2005

Fixeno. Xa teño o dominio. Pouco a pouco crearei a miña paxina web de música, libros, tutoriais, criticas... ten cabida todo. Dende un artigo sobre a situacion do percebe en Irlanda ata unha version da Macarena gravada coa grabadora de sonidos de Windows. Todo en galego con posterior traduccion ó castelan.
Admitense suxestions, colaboracions, información... todo o que se vos ocorra. Podedes enviar todo a arduina@orecuncho.com

Non vai ser xa, tardarei uns meses. Pero espero que sexa do agrado de moitos. Desexademe sorte ^_^
------
Lo hice. Ya tengo el dominio. Poco a poco crearé mi pagina web de musica, libros, tutoriales, criticas... tiene cabida todo. Desde un articulo sobre la situacion del percebe en Irlanta hasta una version de la Macarena grabada con la grabadora de sonidos de Windows. Todo en gallego con posterior traducción al castellano.
Se admiten sugerencias, colaboraciones, informacion... todo lo que se os ocurra. Podeis enviar todo a arduina@orecuncho.com

No va a ser ya, tardaré unos meses. Pero espero que sea del agrado de muchos.
Deseadme suerte ^_^

lunes, mayo 30, 2005

Ía escribir moito sobra a viaxe pero sigo sen forzas, uf.
Ictioscopio esta moi guapo co seu novo corte de pelo. ¡Mozas, non o deixedes marchar! :D
A feira foi tan xenial que non teño palabras. Miles de millons de libros, autores famosos, xente estupenda... Desta vez topei con xente agradable de verdade, sempre dispostos a axudar.
Non puiden mercar La casa infernal nin Japonés en viñetas porque "non habia stock". Pero carallo se merquei cousas:
Los elegidos, de Marianne Curley. Recomendado, é entretido, non me atrevo a ler o final do que me gusta. Non quero que remate.
HR Giger aRH+ Por mais que o vexo, non canso dos debuxos. A este home só lle vai unha palabra e quedalle curta. Impresionante.
El diario íntimo de la cortesana, Non, non é un libro deses. Trata dun asasinato. Aínda non o lin.
En algún lugar del tiempo, de Matheson. Gustanme as novelas rosas, si. E gustame Matheson. Non pode estar mal.
Pánico a 20000 pies, tamén de Matheson. Por consello de Ike, lin tres relatos e son soberbios. A edicion é preciosa, o unico malo é a alarma, que está pegada ó papel e non a podo quitar sen rachalo. Venderonmo moi raiado tamen :(
Merquei algúns libros para os meus curmáns. Un leo leo, La historia de Ernesto, Max ya no hace reir, ¿Dónde está Alba? e Alba tiene una amiga muy especial.

Encantame fitar a libreria e pensar nos ratiños que me agardan :)
-----

domingo, mayo 29, 2005

Xa estou aqui.
Demasiado cansa coma para escribir unha morea de cousas.
Foi unha fin de semana tremenda, paseino xenial. Merquei mil libros, vin vellos amigos e Ictioscopio achegouse á feira para facer de guía :D
Non se podería mellorar. E agora, volta á rutina...

viernes, mayo 27, 2005

Puxen unha cousiña de anuncios Google á dereita. Non sei como quedará posto que marcho á de xa!
Eu os emprego nuns foros, ás veces son útiles. Espero que non amolen a ninguén, pero se amolan podedelo dicir.
En canto teña algo de tempo comezarei a programar a páxina de musica que teño pensada e probablemente os mova.

Boa viaxe, Arduina!

jueves, mayo 26, 2005

E o día 1 de Xuño saberase o cartel de Ortigueira!
Ligazón

A min hoxe vaime dar algo!

Born to be wild!
-----
Y el dia 1 de Junio se sabra el cartel de Ortigueira!
Enlace

A mi hoy me va a dar algo!

Born to be wild!

¡Non pode ser!
(Aquí vai un berro dos gordos)
Concerto

¿Quén quere vir comigo? Por deus, que alguén veña, que se vou soa non respondo! Cae a cidade dos meus chimpos!
------
¡No puede ser!
(Aqui va un grito de los gordos)
Concierto

¿Quien quiere venir conmigo? Por dios, que alguien venga, que si voy sola no respondo! Cae la ciudad de mis saltos!

miércoles, mayo 25, 2005

Aaaagh! Picoume un mosquito!
Por agora localicei 3 picaduras distintas, por sorte todas na zona das mans.
O que non sei é como fixo para picarme dúas veces debaixo do reloxo.
As picaduras van aparecendo pouquiño a pouco, hai tres horas só tiña unha.
:(
----
Aaaagh! Me pico un mosquito!
Por ahora localice 3 picaduras distintas, por suerte todas en la zona de las manos.
Lo que no se es cómo hizo para picarme dos veces debajo del reloj.
Las picaduras van apareciendo poquito a poco, hace tres horas solo tenia una.

Ando algo nerviosa porque o venres marcho a Madrid.
Vou ver a vellos amigos, especialmente a un que hai dous anos e pico que non vexo.
Tamen vou ver en persoa a una amiga. Hai tempo que nos coñecemos, ela viaxa moito polo seu traballo pero non lle tocou Coruña. E como ten que ir á Feria do Libro, pois alá imos.
Coma sempre, antes dun acontecemento semellante, entrame o medo. Pero estou leda. Poderei dar apertas a quen non llas puiden dar antes.

E teño lista da compra, jaja. Un CD de Chuck Berry, un par de libros da miña amiga para os meus curmáns, un libro para o meu amigo friki, libros de Enid Blyton e un libro de Richard Matheson (La casa infernal).
Admito suxerencias :)
----
Ando algo nerviosa porque el viernes me marcho a Madrid.
Voy a ver a viejos amigos, especialmente a uno que hace dos años y pico que no veo. También voy a ver en persona a una amiga. Hace tiempo que nos conocemos, ella viaja mucho por su trabajo pero no le tocó Coruña. Y como tiene que ir a la Feria del Libro, pues alla vamos.
Como siempre, antes de un acontecimiento semejante, me entra el miedo. Pero estoy contenta. Podré dar abrazos a quien no se los pude dar antes.

Y tengo lista de la compra, jaja. Un CD de Chuck Berry, un par de libros de mi amiga para mis primos, un libro para mi amigo friki, libros de Enid Blyton y un libro de Richard Matheson (La casa infernal).
Admito sugerencias :)

lunes, mayo 23, 2005

Onte á noite escoitaba un anaco dun programa de radio gravado (por suposto, despois de escoitar Fabuloseando, en Ego_99, jaja) e botaban unha cancion, Mi tierra.
Eu sabia que hoxe o ía escoitar no traballo, para pasa-lo rato. E fixome gracia pensar que mañá (hoxe) ía escoita-la mesma cancion e me ia lembrar de que só unhas horas antes estaba sentada na miña casa tomando un te con mel.

Cando ía en COU deixei Física para Setembro, nunca se me deu ben. E o dia antes do exame estaba nerviosisima, xogabao todo. Pintei unha liña na perna, jaja, e pensei que o día seguinte, cando mirase para esa liña xa todo tería rematado e lembraria o nerviosa que estaba cando a pintei.

Supoño que é unha táctica contra os nervios e as cousas que non gustan. Algo que amosa que o tempo en realidade non é nada, e que pasa mais deprisa do que pretendemos. Logo botas a vista atras e daste conta de que nun abrir e pechar de ollos, o malo xa pasou.
-----
Ayer por la noche escuchaba un trozo de un programa grabado (por supuesto, despues de escuchar Fabuloseando, en Ego_99, jaja)y ponian una cancion, Mi tierra. Yo sabía que hoy iba a escucharlo en el trabajo, para pasar el rato. Y me hizo gracia pensar que mañana (hoy) iba a escuchar la misma cancion y me iba a acordar de que solo unas horas antes estaba sentada en mi casa tomando te con miel.

Cuando iba en COU dejé Física para Sepriembre, nunca se me dio bien. Y el dia antes del examen estaba nerviosisimo, me lo jugaba todo. Me pinte una linea en la pierna, jaja, y pense que al dia siguiente, cuando mirase la linea, todo habria terminado ya y recordaria lo nerviosa que estaba cuando la pinte.

Supongo que es una tactica contra los nervios y las cosas que no gustan. Algo que enseña que el tiempo en realidad no es nada, y que pasa mas deprisa de lo que pretendemos. Luego echas la vista atras y te das cuenta de que en un abrir y cerrar de ojos, lo malo ya ha pasado.

sábado, mayo 21, 2005

Maith Dhom, de Kila, en español.
Preciosa.

En soledad anoche
me senté junto a la orilla.
El cielo andaba falto de estrellas
y el mar estaba tranquilo y silencioso.
Tu trémula presencia soberana
se proyectó en la pantalla de mi mente
aunque creía totalmente desaparecido
cualquier destello de cariño por tu parte.

Musité tu nombre en voz baja
como solía hacerlo antes
y oí el graznido triste
de una solitaria ave marina.
Perdóname si ni siquiera deseabas
poner tu preciosa sombra a mi lado,
pero el cielo andaba falto de estrellas
y el mar estaba tranquilo y silencioso.

jueves, mayo 19, 2005

Por estas datas hai un ano xa se sabia o programa de Ortigueira.
Sigo tendo esperanzas de que veña Gwendal, pero dame no fuciño que non...
---
Por estas fechas hace un año ya se sabia el programa de Ortigueira.
Sigo teniendo esperanzas de que venga Gwendal, pero me da en la nariz que no...

"Me resulta embarazoso cuando me dicen en países extranjeros «¿Por qué escribes música occidental aunque seas japonés?» Son preguntas similares a cuando los japoneses dicen: «Los extranjeros no pueden entender el teatro Noh». Algunos japoneses, sin embargo, no entienden el teatro Noh. Es más, montones de franceses no entienden a Debussy. Lo que importa es: ¿qué es comprender? Por ejemplo, escuchando a Brahms, un alemán y yo podemos entender cosas diferentes, pero cada uno es conmovido en su propia manera. Incluso en esta sociedad de información hay muchos malentendidos entre japoneses y extranjeros, pero no hay por qué tomarlo como algo negativo. Deberíamos ver las diferencias entre cada uno como naturales y susceptibles de ser solventadas por gente de buena voluntad."
TORU TAKEMITSU

Hoxe vin a un fillo de puta. Escoria, lixo, fillo da grandísima puta.
Puxome tan enferma que notaba coma se me fervese o sangue, coma se tivese burbullas dentro do corpo. Durante un intre, só queria matalo, só vía esa posibilidade. Queria matalo, que parase, matalo, matalo... Esnaquizarlle a cabeza.
Cabron, non tiña que ter nacido.
Estou tan cabreada que non me apetece contalo. Pero deume medo case perder o control dese xeito. Non via a rúa nin ó meu mozo, só via a aquel grandisimo mamon pegarlle patadas ó seu fillo.
Nin me apetece traducir. Se o teño diante agora o mato, arrincolle os ollos.
Joder a infancia dun neno, asi... Puta merda de home.
----
Hoy vi a un hijo de puta. Escoria, basura, hijo de la grandisima puta.
Me puso tan enferma que notaba como si me hirviese la sangre, como si tuviese burbujas dentro del cuerpo. Durante un instante, solo queria matarlo, solo veia esa posibilidad. Queria matarlo, que parase, matarlo, matarlo... Hacerle pedazos la cabeza.
Cabron, no tenia que haber nacido.
Estoy tan cabreada que no me apetece contarlo. Pero me dio miedo casi perder el control de esa forma. No veia la calle ni a mi nocio, solo veia a aquel grandisimo mamon pegandole patadas a su hijo.
Ni me apetece traducir. Si lo tengo delante ahora lo mato, le arranco los ojos.
Joder la infancia de un niño, asi... Puta mierda de hombre.

martes, mayo 17, 2005

Fun ver hai uns dias El Reino de los Cielos.
Pareceume un pouco insustancial, coma se todo sucedese demasiado deprisa e dun xeito demasiado irreal.
Sen embargo encantoume a posible vision de Xerusalen e da zona nesa epoca. A cultura árabe parece tan máxica...
Hai unha cancion de Manolo Garcia que me lembra isto. E cando vin a Alhambra quedei pampa.
Chámanme eses vestidos das bailarinas e o misterio dos traxes dos homes.
Xa sei, xa sei que non todo é asi, pero prefiro quedar co bonito.
---
Fui a ver hace unos dias El Reino de los Cielos.
Me parecio un poco insustancial, como si todo sucediese demasiado deprisa y de una forma demasiado irreal.
Sin embargo me encanto la posible vision de Jerusalen y de la zona en esa epoca. La cultura arabe parece tan magica...
Hay una cancion de Manolo Garcia que me recuerda esto. Y cuando vi la Alhambra me quedé alucinada.
Me llaman esos vestidos de las bailarinas y el misterio de los trajes de los hombres.
Ya lo se, ya se que no todo es asi, pero prefiero quedarme con lo bonito.

domingo, mayo 15, 2005

Hoxe fomos tomar algo o meu mozo, o noso amigo friki (habia uns dous meses que non o viamos, na sua liña) e mais eu.
Habia un rapaz tocando a guitarra e cantando. Dinlle un euro e dixenlle que o facia moi ben.
Tiroume un bico, jajaja.
---
Hoy fuimos a tomar algo mi novio, nuestro amigo friki (hacia dos meses que no lo veiamos, en su linea) y yo.
Habia un chico tocando la guitarra y cantando. Le di un euro y le dije que lo hacia muy bien.
Me tiro un beso, jajaja.

viernes, mayo 13, 2005

Bueno, xa estou metida nunha argallada nova.
Vendo lotería para o Sorteo de ouro, da Cruz Vermella. O ano pasado tamen vendin, pero estaba contratada. Este ano son voluntaria e non hai cor. Vendemos cando queiramos e o que queiramos.
E me deron un chaleque! Con mil petos! Encantanme as cousas con petos.
Se alguen quere un numeriño que mo diga. Custan 5€. Xa sei que é algo moito, pero realmente agora que estou dentro doume conta de que fan falla.
---
Bueno, ya estoy metida en un lio nuevo.
Vendo loteria para el sorteo de oro, de la Cruz Roja. El año pasado tambien vendi, pero estaba contratada. Este año soy voluntaria y no hay color. Vendemos cuando queramos y lo que queramos.
Y me dieron un chaleco! Con mil bolsillos! Me encantan las cosas con bolsillos.
Si alguien quiere un numerito que me lo diga. Cuestan 5€. Ya se que es mucho, pero realmente ahora que estoy dentro me doy cuenta de que hacen falta.

Lendo a Dorfun penso que nunca falei de sexo aqui.
É curioso, suponse que todo o facemos con animo sexual, non? Ou iso era antes?
O profe de filosofía explicounos unha vez que estabamos a falar do voto de castidade dos curas, que os desexos se podian sublimar. Nese caso que comentabamos, dicia que ó adicarse a "actos de bondade" o espirito non lles pedia sexo. Era coma se ese espacio baleiro se enchese con outras cousas.
E coido que é certo.

Parezo un capitulo dos Simpson, que empezan cun tema e logo rematan con outro que non ten nada que ver.
----
Leyendo a Dorfun pienso que nunca hable de sexo aqui.
Es curioso, se supone que todo lo facemos con animo sexual, no? O eso era antes?
El profe de filosofia nos explico una vez que estabamos hablando del voto de castidad de los curas, que los deseos se podian sublimar. En ese caso que comentabamos, decia que al dedicarse a "actos de bondad" el espiritu no les pedia sexo. Era como si ese espacio vacio se llenase con otras cosas.
Y creo que es cierto.

Parezco un capitulo de los Simpson, que empiezan con un tema y luego terminan con otro que no tiene nada que ver.

Veu o meu avó ^_^
Ten a cara asi vermella, e discute coa miña nai sobre Fraga, que é o seu deus.
---
Vino mi abuelo.
Tiene la cara así roja, y discute con mi madre siempre sobre Fraga, que es su dios.

martes, mayo 10, 2005

http://jorge.cortell.net/
É a web dun profesor e da súa polemica conferencia sobre os P2P. A última é que o están obrigando a dimitir.
Mafia.
---
Es la web de un profesor y de su polemica conferencia sobre los P2P. La última es que lo estan obligando a dimitir.
Mafia.

lunes, mayo 09, 2005

Non teño perdón.
Acabo de confundir a Serrat con Julio Iglesias.
Por favor, que a morte sexa rápida.

¿Que esta a pasar co Cacaolat?
No Carrefour non o vexo dende hai tempo, e as miñas reservas mercadas no Gadis estan escaseando.
A fin da era Cacaolat? Non, por favor!
----
¿Que esta pasando con el Cacaolat?
En el Carrefour no lo veo desde hace tiempo, y mis reservas compradas en el Gadis estan escaseando.
El fin de la era Cacaolat? No, por favor!

domingo, mayo 08, 2005

Que diferente é a vida para alguns.
Unha rapaza queda embarazada e bota as mans á cabeza. Xa se pode ir esquecendo do traballo.
Outra rapaza queda embarazada e todo o pais esta ledo.

---

Que diferente es la vida para algunos.
Una chica se queda embarazada y se echa las manos a la cabeza. Ya se puede ir olvidando del trabajo.
Otra chica se queda embarazada y todo el pais esta contento.

sábado, mayo 07, 2005

O meu pai marchou o mércores a Roncesvalles. Quería ser peregriño dende había moitos anos.
Onte andaba deprimido, doianlle as costas polo peso da mochila.
Hoxe xa está ledo. Falou cun aleman e cun italiano, vai sol en Navarra e todo marcha ben.
Estou orgullosa do meu pai :)
----
Mi padre se fue el miercoles a Roncesvalles. Queria ser peregrino desde hacia muchos años.
Ayer andaba deprimido, le dolia la espalda por el peso de la mochila.
Hoy ya esta contento. Hablo con un aleman y con un italiano, hace sol en Navarra y todo marcha bien.
Estoy orgullosa de mi padre :)

miércoles, mayo 04, 2005

Me ha herido recatándose en las sombras,
sellando con un beso su traición.
Los brazos me echo al cuello, y por la espalda
partióme a sangre fría el corazón.
Y ella prosigue alegre su camino,
feliz, risueña, impávida,y ¿por qué?
Porque no brota sangre de la herida.
Porque el muerto esta en pie.
--

Como en un libro abierto
leo de tus pupilas en el fondo.
¿A qué fingir el labio
risas que se desmienten con los ojos?

¡Llora! No te avergüences
de confesar que me quisiste un poco.
¡Llora! Nadie nos mira.
Ya ves; yo soy un hombre... y también lloro.
--

Sobre la falda tenía
el libro abierto,
en mi mejilla tocaban
sus rizos negros,
no veíamos las letras
ninguno, creo,
mas guardábamos ambos
hondo silencio.
¿Cuánto duró? Ni aun entonces
pude saberlo.
Sólo sé que no se oía
más que el aliento
que apresurado escapaba
del labio seco.
Sólo sé que nos volvimos
los dos a un tiempo,
y nuestros ojos se hallaron
y sonó un beso.
(...)
Creación de Dante era el libro,
era su Infierno.
Cuando a él bajamos los ojos,
yo dije trémulo:
¿Comprendes ya que un poema
cabe en un verso?
Y ella respondió encendida:
-¡Ya lo comprendo!

martes, mayo 03, 2005

Chuck Berry, de novo, cando mais o necesitaba.
Marcho para a casa bailando.

No particular place to go
So we parked way out on the Kokomo
The night was young and the moon was gold
So we both decided to take a stroll
Can you image the way I felt
I couldn't unfasten her safety belt

-----
Chuck Berry, de nuevo, cuando mas lo necesitaba.
Me marcho para casa bailando.

Hai dias nos que escribo moitisimo e dias nos que non escribo nada.
Sáeme. De cativa escribía moito, pero fun perdendo a continuidade e facendome mais pechada de cara para fora. E agora estou pechada ata para escribir.
Gustame tomar as palabras dos demais, sobre todo as letras das cancións ou as poesías. Leo e releo a Bécquer e non canso. Escoito mil e unha veces a mesma cancion e a letra de cada vez dime algo novo.
Quizais porque son tan pechada o gardo todo dentro e preciso que saia. E cando fago meus os pensamentos dos demais sinto coma se o sangue fose a mil por hora. Pero tan pronto como se atopa coa soidade, volta á súa velocidade normal.
Preciso un medio de expresión que alguén oia. O CCNA gustame, pero o violin faciame acougar. Facer que a respiracion coincida co paso do arco, sentir o vibrar das cordas...
-----
Hay días en los que escribo muchísimo y días en los que no escribo nada.
Me sale. De pequeña escribia mucho, pero fui perdiendo la continuidad y haciendome más cerrada de cara para fuera. Y ahora estoy cerrada hasta para escribir.
Me gusta tomar las palabras de los demás, sobre todo las letras de las canciones o las poesias. Leo y releo a Bécquer y no me canso. Escucho mil y una veces la misma canción y la letra cada vez me dice algo nuevo.
Quizas porque soy tancerrada lo guardo todo dentro y necesito que salga. Y cuando hago mios los pensamientos de los demas, siento como si la sangre fuese a mil por hora. Pero tan pronto como se encuentra con la soledad, vuelve a su velocidad normal.
Necesito un medio de expresion que alguien escuche. El CCNA me gusta, pero el violin hacia que me calmase. Hacer que la respiracion coincida con el paso del arco, sentir el vibrar de las cuerdas...

Axúdame aquí
Amiga axuda
Axúdame aquí
Imos facer forza
Axúdame aquí
Amiga axuda
A cambia-la historia
De toda a vida.
--------
Ayúdame aquí
Amiga ayuda
Ayúdame aquí
Vamos a hacer fuerza
Ayúdame aquí
Amiga ayuda
A cambiar la historia
De toda la vida.

Ooooh, soñei hoxe unha cousa divertidisima e mais rara ca puñeta. De cando en vez teño soños con zombis, pero o de hoxe fou emocionante e surrealista.

O comezo era parecido ó de Amanecer de los muertos, pero non sei como eu xa estaba cun grupo. E había cidade e fraga. Os zombis eran parvos, pero había que tratar de que non te trabaran.
Resulta que no meu grupo habia un rapaz alto e guapeton, e eu para ligalo (jaja) tiña que ser valente.
Os zombis estaban por todas partes. Había casas sen paredes, porque as romperan (??). Había unha cunha rapaza chorando porque o pai fora á fraga e non voltara, e tiña medo. Enton eu co rapaz guapetón ía polo pai e animabamos á rapaza.
Había un bar e todo (cun deseño dun bar do Deus Ex 2), dun señor ex-combatinte que non cria nesas parvadas. A muller tiña tupper wares cheos de leituga alí no bar. Eu pensaba que o dos zombis era un castigo pola xente asi, que ata nas desgracias queria gañar diñeiro.

Pois no grupo que atopara eu, había un hippy que parecía Xesucristo e que nos guiaba. Metiamonos por un buratiño nunha parede e apareciamos nun sumidoiro cheo de zombis. Pero como eran lentos, zafabamonos e correndo correndo chegábamos a unha especie de dimension paralela que non era outra que Limbhad, un sitio dun libro de Laura Gallego (Memorias de Idhún). E alí non había zombis, estabamos a salvo. Pero tiñamos que salvar á xente! E sair de ali implicaba pasar entre os zombis. Pero eu era moi valente, e alá iamos o guapeton e mais eu.
Foi moi bonito, porque era alto e cachas e me collia así polas ombreiras e preguntaba se estaba leda. Jaja, isto ven dun libro cursi que estiven a ler antes de durmir. E a min pareciame perfecto, porque estabamos salvando á xente e nós mesmos estabamos seguros en Limbhad.
Logo soou o espertador.

Foi rarisimo! O mais curioso é que me lembre de case todo. Encantoume, quero soñar a continuación esta noite.
------
Oooh! Hoy soñé una cosa divertidísima y más rara que la puñeta. De vez en cuando tengo sueños con zombis, pero el de hoy fue emocionante y surrealista.

El principio era parecido al de Amanecer de los muertos, pero no se cómo, yo ya estaba con un grupo. Y había ciudad y bosque. Los zombis eran tontos, pero había que tratar de que no te mordiesen.
Resulta que en mi grupo había un chico alto y guapeton, y yo para ligarmelo (jaja) tenía que ser valiente.

Los zombis estaban por todas partes. Había casas sin paredes, porque las habían roto (??).
Había una chica llorando porque su padre había ido al bosque y no habia vuelto, y tenía miedo. Entonces, yo con el chico guapetón iba a por el padre y animabamos a la chica.
Había un bar y todo (con un diseño de un bar del Deus Ex 2), de un señor ex-combatiente que no creía en esas chorradas. La mujer tenía tupper wares llenos de lechugas allí en el bar. Yo pensaba que lo de los zombis era un castigo por la gente asi, que hasta en las desgracias quería ganar dinero.

Pues en el grupo que yo había encontrado, había un hippy que parecia Jesucristo y que nos guiaba. Nos metiamos por un agujerito en una pared y apareciamos en una alcantarilla llena de zombis. Pero como eran lentos, nos zafabamos y corriendo corriendo llegabamos a una especie de dimension paralela que no era otra que Limbhad, un sitio de un libro de Laura Gallego (Memorias de Idhun). Y alli no había zombis, estabamos a salvo. Pero teniamos que salvar a la gente! E salir de alli implicaba pasar entre los zombis. Pero yo era muy valiente, y allá ibamos el guapeton y yo.

Fue muy bonito, porque era alto y cachas y me cogia asi por los hombros y preguntaba si estaba contenta. Jaja, esto viene de un libro cursi que estuve leyendo antes de dormir. Y a mi me parecia perfecto, porque estabamos salvando a la gente y nosotros mismos estabamos seguros en Limbhad.
Luego sonó el despertador.

Fue rarisimo! Lo mas curioso es que me acuerde de casi todo. Me encantó, quiero soñar la continuacion esta noche.

lunes, mayo 02, 2005

Actualización:
Non era unha gaivota, era unha rapaza.
Menos mal.
------
Actualización:
No era una gaviota, era una chica.
Menos mal.

Agora o meu weblog será bilingüe, polo menos ata que canse, jaja. Comezou sendoo, pero viña xente a amolar nos comentarios. Como dicía moi sabiamente Peke "Teño a sorte de pertencer a unha comunidade bilingüe e ser bilingüe eu mesma."
---------
Ahora mi weblog será bilingüe, por lo menos hasta que me canse, jaja. Comenzó siendolo, pero venía gente a fastidiar en los comentarios. Como decía muy sabiamente Peke, Tengo la suerte de pertenecer a una comunidad bilingüe y de ser bilingüe yo misma.

Xuro que acabo de escoitar a unha gaivota dicir "Hola". Falo en serio, teño os ollos así moi abertos e dame mal rollo, está pousada fora.
Lembro a peli de Hitchcock.
Antes levaba algo no pico, algo que penduraba e semellaba noxento, puaj. Agora debeuno comer porque esta aí pousada a fitar para min.
------------
Juro que acabo de escuchar a una gaviota decir "Hola". Hablo en serio, tengo los ojos así muy abiertos y me da mal rollo, está posada fuera.
Recuerdo la peli de Hitchcock.
Antes llevaba algo en el pico, algo que colgaba y parecía asqueroso, puaj. Ahora lo ha debido de comer, porque está ahí posada, mirándome fijamente.

domingo, mayo 01, 2005

Ás veces é coma se as ganas de vivir fosen demasiado grandes, coma se fose estoupar, coma se o mundo non me chegase.
------
A veces es como si las ganas de vivir fuesen demasiado grandes, como si fuese a estallar, como si el mundo no me llegase.

A preguiza non é boa, pero síntome coma un soldado americano nunha mision patriotica desas chungas, así que terei que facer a miña mini cronica dos Blogs á feira 2005. E poño 2005 porque coido que haberá un 2006, e como non o haxa agarro a pistola e...

Ás oito da tarde chegou Wel a buscarme, aparcamos no que eu lle chamei "a metade de camiño" jaja, pero que vaa! Ainda tivemos que camiñar un bó treito ata chegar ó Tequeño.
Alí recoñecín a María bumblecat (mais guapa en persoa que nas fotos) e din máis de 32 bicos para poder coñecer ó resto. Non quedei co nome de todos (memoria de peixe, agh!) pero había uns rapaces que logo marcharon, porque eran da Sociedade Tolkien de Galicia ou algo así (había moitisimo ruido) e quedaran con outra xente.
Qué dicir que ninguén é tal e coma o imaxinaba! Ike foi un anfitrión (jaja) tremendo, e estivo a falar con nós duns lagartos e dunha web con nomes moi raros. Wel dicía que sí a todo coa cabeza, e logo recoñeceu que non se enteirara de non sei que cousas, jaja. A min preguntoume non sei qué da irmandade de Santiago ou algo así. Non sabía que Cruz Vermella en castelán era Cruz Roja, jaja.
A verdade é que non tiñamos moito sitio, e estabamos un pouco apretados. Era difícil falar cós do fondo norte, así que falamos con Ike, Ictioscopio e Nuala. Ictioscopio amosou as súas dotes de monologuista da Paramount e Nuala, cal reporteira gráfica de guerra, non paraba de facer fotos. Algo curioso é o desa cámara. Case non tiña pilas, pero carallo como duraron!
Logo chegaron Cesare e Pawley. Cesare tiña unha camiseta de Lamatumbá que me deixou cos ollos moi abertos.
Tamén falamos un pouquiño con Dorfun, lucindo a moda de aduaneiros sem fronteiras con xeito e gracia. A min tardabame coñecelo, a verdade. Imaxinabao moi moreno e con gafas...
Logo fomos ó Gredos, o Rei das Croquetas. O camareiro era coma Deus, omnipresente. Déronnos moi ben de cear. Wel xa comezaba a dicir parvadas, e presidía a mesa Ike. Desta vez xa poidemos falar un pouquiño con María e con Hans, e Hans facía que os meus soños medraran falandome do fermoso que era Dublín...
Houbo un momento no que Ictioscopio mandounos cantar Fabuloseando uouoieielala ou algo así. Os da mesa de atrás xa flipaban, converteramos o Gredos nun antro friki! o_o
Como había que agardar pola moza de Wel e polo irmao da moza, estivemos alí ata que decidimos deixar de estalo. Cambiamos o sitio de quedada e marchamos para a Repichoca. Cesare e Peque marcharon. Unha mágoa, pero bueno. Haberá mais oportunidades de velos, espero.
Por unha especie de milagre diviña, na Repichoca había sitio! Hans quería entrar a toda costa. Por desgracia, Ictioscopio e o seu fabuloseando marchaban :( As baixas son normais neste tipo de misións, pero tan seguidas son moi terribles :´(

Na Repichoca, un amigo de Wel falaba de Stalinistas e de cousas non aptas para un sabado pola noite cun licor café na man. Tiña gracia vernos, cada un de nos cun chupito na man, e Wel con varios chupitos na mesa, porque non tiña 8 mans que se non....
Foi un momento triunfal, a todos lles gustaba o licor cafe! Como diría o meu amigo, "viva viva!". Unidos por uns mililitros de alcohol.
Veu unha amiga de María tamén. Seica viña "con una polla en la cabeza" (Palabras textuais eh?) por unha despedida, pero tivo a amabilidade de sacala.
Logo marchamos para o Bar Egeo. Polo camiño desapareceron Pawley e Dorfun, e no Bar Egeo Wel e maila moza. Pero nada, a beber e a bailar. María ligou, e todos eramos moi felices, e non por mor do alcohol! Ó rato, Maria e eu saímos fóra un pouco, eu lle mandara unha mensaxe a Dorfun e no Bar Egeo non había cobertura. E xusto camdo poñía un pé na rúa, Dorfun chamou e confesou que fora ó Filloa con Pawley. E nós preocupados, jaja.
Botáronnos do Bar Egeo con Willy Fog e a volta ó mundo en 80 días (Dicen que la felicidad es difícil de encontrar, pero no es ciertoooooo).
Tomamos o camiño do Inox, pero estaba pechado. Había alí un colchón que algún aproveitou. Carmen seguía de reporteira gráfica (como lle duraban as pilas á maldita cámara!), ata a un que apareceu por ali lle sacou unha foto.
Como non nos abrían fomos andando cara á Terraza, que tamén estaba pechado. Xa estabamos un pouco cansos, ás Marías notabasenos a idade (jajaja) e Hans tamén dicía ser unha María e tivo un momento estrela de contos simpáticos. Unha mágoa que só o escoitáramos María e mais eu. Bueno, e Carmen, que tamén tivo momentos poeta e Jim Carrey con ela.
E nada, fomos ó taxi e Carmen e mais eu marchamos para casa.

Teño pouco xeito de contar as cousas, pero así foi como foron dende os meus ollos. Últimamente estou a coñecer xente, pero dame magoa perdelos da vista tan pronto. Paseino tan ben que xa é domingo e nin me enteirei do sábado. Poucas veces ten unha a oportunidade de coñecer a unha xente tan estupenda. A ver se polo menos seguimos en contacto.

E como algún confesou que non entendía moi ben o galego escrito e lle daba preguiza lelo (jaja) vou ter que traducir a anotación. Non pasa nada, Arduina power!

--------------------------

La pereza no es buena, pero me siendo como un soldado americano en una misión patriota de esas chungas, así que tendré que hacer mi mini cronica de los Blogs á feira 2005. Y pongo 2005 porque supongo que habrá un 2006, y como no lo haya agarro la pistola y....

A las ocho de la tarde llegó Wel a buscarme, aparcamos en lo que yo llamé "la mitad del camino", jaja, pero que vaa! Aún tuvimos que caminar un buen trecho hasta llegar al Tequeño.
Allí reconocí a María bumplecat (más guapa en persona que en las fotos) y dí más de 32 besos para conocer al resto. No me quedé con el nombre de todos (memoria de pez, agh!) pero había unos chicos que se marcharon, porque eran de la Sociedad Tolkien de Galicia o algo así (había muchísimo ruido) y habían quedado con otra gente.Qué decir que nadie es tal como lo imaginaba! Ike fue un anfitrión (jaja) tremendo, y estuvo hablando con nosotros de unos lagartos y de una web con nombres muy raros. Wel decía que sí a todo con la cabeza, y luego reconoció que no se había enterado de no se que cosas, jaja. A mi me pregunto no se que de la Hermandad de Santiago o algo así. No sabía que Cruz Vermella en castellano era Cruz Roja.
La verdad es que no teníamos mucho sitio y estábamos un poco apretados. Era difícil hablar con los del fondo norte, asi que hablamos con Ike, Ictioscopio y Nuala. Ictioscopio enseñó sus dotes de monologuista de la Paramount y nuala, cual reportera gráfica de guerra, no paraba de hacer fotos. Algo curioso es lo de esa camara. Casi no tenía pilas, pero carallo como duraron!
Luego llegaron Cesare y Pawley. Cesare tenía una camiseta de Lamatumbá que me dejó con los ojos muy abiertos.
También hablamos un poquito con Dorfun, luciendo la moda de aduaneiros sem fronteiras con gracia. Tenía muchas ganas de conocerlo, la verdad. Lo imaginaba muy moreno y con gafas...
Luego fuimos al Gredos, el Rey de las croquetas. El camarero era como Dios, omnipresente. Nos dieron muy bien de cenar. Wel ya comenzaba a decir tonterías, y presidía la mesa Ike. Esta vez ya pudimos hablar un poquito con María y con Hans, y Hans hacía que mis sueños crecieran hablándome de lo hermoso que era Dublín...
Hubo un momento en el que Ictioscopio nos mandó cantar Fabuloseando uouoieielala o algo así. Los de la mesa de detrás ya flipaban, habíamos convertido el Gredos en un antro friki! o_o
Como había que esperar por la novia de Wel y por el hermano de la novia, estuvimos allí hasta que decidimos dejar de estarlo. Cambiamos el sitio de quedada y nos marchamos para la Repichoca. Cesare y Peque se fueron. Una pena, pero bueno. Habrá mas oportunidades de verlos, espero.
Por una especie de milagro divino, en la Repichoca había sitio! Hans quería entrar a toda costa. Por desgracia, Ictioscopio y su fabuloseando se iban :( Las bajas son normales en este tipo de misiones, pero tan seguidas son muy terribles :'(

En la Repichoca, un amigo de Wel hablaba de Stalinistas y de cosas no aptas para un sábado por la noche con un licor café en la mano. Tenía gracia vernos, cada uno de nosotros con un chupito en la mano, y Wel con varios chupitos en la mesa, porque no tenía ocho manos que si no...
Fue un momento triunfal, a todos les gustaba el licor café! Como diría mi amigo, "viva viva!". Unidos por unos mililitros de alcohol.
Vino una amiga de María también. Se ve que venía "con una polla en la cabeza" (palabras textuales eh?) por una despedida, pero tuvo la amabilidad de sacarsela.
Luego nos marchamos al Bar Egeo. Por el camino desaparecieron Pawley y Dorfun, y en el Bar Egeo Wel y su novia. Pero nada, a beber y a balar. María ligó, y todos éramos muy felices, y no a causa del algohol! Al rato, María y yo salimos fuera un poco, yo le había mandado un mensaje a Dorfun y en el Bar Egeo no había cobertura. Y justo cuando ponía un pie en la calle, Dorfun llamó y confes´que había ido al Filloa con Pawley. Y nosotros preocupados, jaja.
Nos echaron del Bar Egeo con Willy Fog y la vuelta al mundo en 80 días (Dicen que la felicidad es dificil de encontrar, pero no es ciertoooooo).
Tomamos el camino del Inox, pero estaba cerrado. Había allí un colchon que alguno aprovecho. Carmen seguia de reportera gráfica (como le duraban las pilas a la madita camara!), hasta a uno que apareció por allí le sacó una foto.
Como no nos abrían, fuimos andando en dirección a la Terraza, que también estaba cerrado. Ya estábamos un poco cansados, a las Marías se nos notaba la edad (jajaja) y Hans también decía ser una María y tuvo un momento estrella de cuentos simpáticos. Una pena que solo lo escucharamos María y yo. Bueno, y Carmen, que también tuvo momentos poeta y Lim Carrey con ella.
Y nada, fuimos al taxi y Carmen y yo nos fuimos para casa.

Tengo poca habilidad para contar las cosas, pero así fue como fueron desde mis ojos. Ultimamente estoy conociendo gente, pero me da pena perderlos de vista tan pronto. Lo pasé tan bien que ya es domingo y ni me enteré del sábado. Pocas veces tiene una la oportunidad de conocer a una gente tan estupenda. A ver si por lo menos seguimos en contacto.

Y como alguno confesó que no entendía muy bien el gallego escrito y le daba pereza leerlo (jaja) voy a tener que traducir la anotación. No pasa nada, Arduina power!

---

Sinto se hai algunha falta, foi moi largo de escribir e recoñezoo, non teño ganas de repasalo. Estou en estado pre-sesta, jaja.